Mga Inukit ng Kapalaran

Mga Inukit ng kapalaran

Ni: Reggie Ibarreta

Dito po sa amin sa bayang ipinagpala,

 Ang mga tao’y salat namamatay sa luha;

Hirap at pawis ang siyang sawing kapalaran;

Mamatay ng dilat nakahandusay sa lupa.

Isang dipang langit ang siyang kinamulatan,

Nang mga taong yagit lagalag sa lansangan;

Ni walang matirahan o mauwian man lamang;

Nabubuhay sa hingi’t limos sa lansangan.

Ako ma’y munti’t kapos sa karunungan,

Mga mata ko nama’y tapat sa katotohanan;

Dalita’t tangis ang siyang nasumpungan;

Dito sa bayang ipinagkalulo kay makasalanan.

Ang buhay nga naman ay kayhirap arukin,

Kung ang isang bayan ay sinukob na ng sakim;

Mga musmos na kabataan ang sa hirap ay nasaid;

Sa buhay na palalo’t puno ng hinagpis.

                               Mga inukit ng kapalaran…

Dinarang sa apoy nitong mundong makasalanan;

Mga musmos na kinaitan ang buhay ng kabataan;

Dito sa lipunang sinukob na ng mga balatkayohan.

Anong tamis ang mabuhay dito sa mundo,

Kung ang tao ay sa tama at hindi sa maling gawa;

Lahat ay pantay-pantay at walang anumang labanan;

                      At ang mga kabata’y masasayang sumusunod sa buhay