Mga Lagalag sa Lansangan

MGA LAGALAG NG LANSANGAN

Animo'y  isang batang nawalay sa magulang

Kababanaagan sa mukha ang lungkot ng pag-iisa

Di man magsabi't magbadya sa mukha maiinuha

Ang lumbay na likha ng isipang may kalituhan.

Sila'y mga lagalag ng lansangan

Maghapong hapo't walang laman ang tiyan

Mga tinakasan ng bait naligaw sa kawalan

Tinuring isang busabos sa lilim ng kalangitan.

Umulan ma't umaraw sakdal walang uuwian

Sakbibi't lumbay sa yayat na katawan inilalatay

Ang parusa ng panahon sa nagdadaang buhay

 kawalan ng pag-asa ang siyang naghahantay.

Pobre't pulubi kung minsan sila'y turingan

Kung minsa'y inulila dahil sa katandaan

Na ang tingin ng iba ay wala ng pakinabang
   kaya ng ito'y naligaw nilimot ng may katuwaan

   

Samantalang ang isa nama'y tunay na pinabayaan

Na ang mga magulang ay duwag sa pananagutan

Takot sa pag-uyam kaya anak ay pinagtabuyan
 Nasa murang edad nasakdal sa kapariwaraan.

At sa huli ay isang habaging biktima

Isang inosenteng pinagsasaa't sinamantalahan

mula sa pook nagtungo sa lungsod na pangarap

Ngunit ng dumating ay naging bayaran ng laman.

Sila'y mga mukha  ng napaligaw sa lansangan

Mga biktima ng lipunang hinasa ng kapalaluan

Isang institusyong hinulma ng kalungkutan

Mga pangungulila ng mga tinakasan ng isipan.